در این خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بندهٔ ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما
که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان
چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟
خرد را فکندیم این سان زکار
نبود این چنین کشور و دین ما
کجا رفت آیین دیرین ما؟
به یزدان که این کشور آباد بود
همه جای مردان آزاد بود
در این کشور آزادگی ارز داشت
کشاورز ، خود خانه و مرز داشت
گرانمایه بود آنکه بودی دبیر
گرامی بد آنکس که بودی دلیر
نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت
نه بیگانه جایی در این خانه داشت
از آنروز دشمن بما چیره گشت
که ما را روان و خرد تیره گشت
از آنروز این خانه ویرانه شد
که نان آورش مرد بیگانه شد
چو ناکس به ده کدخدایی کند
کشاورز باید گدایی کند
اگر کوروش سر آرد باز از خاک
چه گوییمش که ایرانش چه کردیم؟
جوابش را چه گوییم گر که پرسد؛
سرا و تخت جمشیدش چه کردیم؟
اگر نامی ز ما پرسد چه گوییم؟
اصالت های نام ایرانی چه کردیم؟
اگر پرسد ز گفتار و ز رفتار؛
بگوییم کردار نیک را چه کردیم؟
بزرگی داد کوروش این زمین را؛
زمینش را,زمانش را چه کردیم؟
نبیند کاش کوروش این زمان را؛
که با کیشش و ایینش چه کردیم؟
بمیریم بی صدا در خود بمیریم؛
که ارمانش هم ایرانش چه کردیم؟؟؟
هرگز نخواب کوروش, دارا جهان ندارد، سارا زبان ندارد
رستم در این هیاهو گرز گران ندارد،
روز وداع خورشید زاینده رود خشکید، زیرا دل سپاهان نقش جهان ندارد،
برنام پارس دریا نام دگر نهادند، گویی که ارش ما تیرو کمان ندارد،
دریای مازنی ها بر کام دیگران شد،
دزدان سرزمینت بر بیستون نوشتند: اینجا خدا ندارد،
هرگز نخواب کوروش ای مهر اریایایی، بی نام تو وطن نیز نام و نشان ندارد.
زمانی که عرب ملخ میخورد، کورش بزرگ به هرکس به اندازه خانواده اش گندم میداد.
زمانی که عرب در بیابان بز میچراند، کورش بزرگ نیمی از دنیا را گرفت.
زمانی که عرب دختر را ننگ میدانست، کورش بزرگ به بانوی ایرانى احترام میگذاشت.
زمانی که عرب را " ام جهل" میخوادند، شاه کشور ما اولین منشور حقوق بشر را نوشت.
زمانی که عرب چوب میپرستید، کورش بزرگ نیمی از دنیا را یکتا پرست کرد.
زمانی که عرب دخترش را زنده در گور میکرد، کورش بزرگ برای دختران پارس دانشگاه ساخت.
زمانی که عرب در چادر بود، کشور ما تخت جمشید و پاسارگاد داشت.
يكشنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۳، ۱۱:۱۵ ب.ظ
از کسانی که از من متنفرند سپاسگذارم. آنها مراقوی ترمیکنند.
از کسانی که مرا دوست دارند ممنونم. آنها قلب مرا بزرگ میکنند.
از کسانی که مرا ترک میکنند متشکرم. آنان به من می آموزند که هیچ چیز تا ابد ماندنی نیست.
از کسانی که با من میمانند سپاسگذارم آنان به من معنای دوست واقعی رانشان میدهند.
از کسانی که مرا دوست دارند ممنونم. آنها قلب مرا بزرگ میکنند.
از کسانی که مرا ترک میکنند متشکرم. آنان به من می آموزند که هیچ چیز تا ابد ماندنی نیست.
از کسانی که با من میمانند سپاسگذارم آنان به من معنای دوست واقعی رانشان میدهند.
يكشنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۳، ۰۷:۵۰ ب.ظ
کلمه شاهراه از راهی که کورش کبیر بین سارد پایتخت کارون و پاسارگاد احداث کرد گرفته شده است .
کورش کبیر در شوروی سابق شهری ساخت به نام کورپولیس که خجند امروزی نام دارد .
کورش پس از فتح بابل به معبد مردوک رفت و برای ابراز محبت به بابلی ها به
خدای آنان احترام گذاشت و در همان معبد که بیش از 1000 متر بلندی داشت برای
اثبات حسن نیت خود به آنان تاج گذاری کرد .
اولین هنرستان فنی و حرفه ای در ایران توسط کورش کبیر در شوش جهت تعلیم فن و هنر ساخته شد .
دیوار چین با بهره گیری از دیواری که کورش در شمال ایران در سال 544 قبل
از میلاد برای جلوگیری از تهاجم اقوام شمالی ساخت ، ساخته شد
[ برای ادامه متن، به ادامه مطلب بروید ]
يكشنبه, ۱۰ اسفند ۱۳۹۳، ۰۷:۴۰ ب.ظ
حال
که مرگ من فرا رسیده است ایران را مقتدرترین کشور آسیا به دست شما می
سپارم .من به خاطر ندارم در هیچ جهادی برای عزت و سربلندی ایران زمین مغلوب
شده باشم.جمله آرزوهایم برآورده شد و سیر زمان پیوسته به کام من بود ولی
در تمام مراحل زندگی از شکست و ضعف در هراس بودم و هیچگاه مغرور نشدم و خود
پسندی را هرگز به خود راه ندادم. در پیروزی های بزرگ هیچگاه پای از دایره
اعتدال بیرون ننهادم و حتی شادمانی بی جهت ننموده ام.
[ برای ادامه متن، به ادامه مطلب بروید ]
[ برای ادامه متن، به ادامه مطلب بروید ]